ဒဏ္ရာကို
ဒဏ္ရာလို နာက်င္ခြင့္ မရတဲ့
အဲဲဒီအရပ္ကို
“နာဂစ္” ၀င္ေရာက္လာတယ္။
ေသြး ေခၽြး မ်က္ရည္
အမိုးမဲ့ အကာမဲ့ အိမ္
ခိုကိုးရာမဲ့ ေလျပင္းမွာ ေရအဆင္းမွာ
ဖိတ္စင္ ေလလြင့္ ေၾကမြ
အပိုင္းပိုင္းျပတ္သစ္ပင္လို
ဘ၀ေတြ။
မ်က္ရည္နဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ဘူး
သံေ၀ဂနဲ႔ ၀န္မမွ်ေတာ့ဘူး
ေသာက ပရိေဒ၀ ဥပယာသ
ငိုသံေတြဟာ ပြဲေတာ္ႀကီးတခုလို
ေလသံ မိုးသံ ၿပိဳလဲသံေတြေနာက္
သန္းေပါင္းမ်ားစြာ
မီးေတာက္ေတြလို ဘ၀ေတြဟာ အဆူ။
“နာဂစ္”ဟာ
ငါတို႔ ေက်ာကို ေတ့ထားတဲ့ စနစ္တစ္ခုလို
႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္း
မ႐ွိမဲ့႐ွိမဲ့ အ၀တ္အစားကို ခၽြတ္ယူသြားတယ္
မ၀တ၀ ဆန္အိုးကို ႐ိုက္ခြဲသြားတယ္
ႏူရာ၀ဲစြဲ လဲရာသူခိုးေထာင္း
ဘ၀နင္းျပားေတြရဲ႕ ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ရင္ကို
မိုးေရမွာ ေပါေလာေမ်ာေစဖို႔
နာဂစ္ ၀င္လာတယ္။
နာဂစ္ဟာ
ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ သတၱဳအပိုင္းအစ တစ္ခုလို
အၾကင္နာတရား မ႐ွိတတ္ဘူး
ငတ္ျပတ္ စုတ္ပဲ့ေနတဲ့ ဘ၀အေသေတြအေပၚ
စာနာနားလည္ဖို႔ အသိဉာဏ္မ႐ွိဘူး
နာဂစ္ဟာ
ငိုစရာ ခိုကိုးရာမဲ့နဲ႔ မလံုၿခံဳမႈေတြကို
အ႐ိုးေတြနဲ႔ အတင္းအဓမၼဖံုးဖိဖို႔
နာက်င္စရာကို
နာက်င္စရာလို႔ ထုတ္ေျပာခြင့္မရတဲ့
အဲဒီအရပ္ဆီ
နာဂစ္ ၀င္လာတယ္။
(မုန္တိုင္းဒဏ္ခံရတဲ့ မိသားစုတစ္ခုလို ၀မ္းနည္းမႈနဲ႔ နာက်င္မႈကို က်ေနာ္ ၿပိဳင္တူခံစားေနရပါတယ္)
ေနမြန္းသင္
၀၇.၀၅.၀၈
Wednesday, May 7, 2008
နာဂစ္
Sunday, April 27, 2008
သကၠရာဇ္အခ်ိဳးအေကြ႕ႏွင့္ ရထား
အခ်ိဳးအေကြ႕မွာ
အေရာင္တလဲ့လဲ့ ေတာက္ေနတဲ့ ေမတၱာတရားကို ေတြ႕တယ္။
အေမွာင္နဲ႔ ထုဆစ္ထားတဲ့ လမ္းမေပၚ
အစိမ္းတစုိစို ေသြးစက္ေတြ မေျခာက္ေသးဘူး
အခ်ိဳးအေကြ႕မွာ
ေအာ္သံေတြနဲ႔ ယက္ဖြဲ႕ထားတဲ့ နာရီတစ္လံုးေတြ႕တယ္။
သမိုင္းဟာ ရထားတစ္စင္းလို
အေကာင္းနဲ႔ အဆိုးကို သယ္ယူရစၿမဲ
ဘူတာေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုေပါ့။
အေ႐ွ႕မွာ
အ႐ွိန္နဲ႔ ေတာက္ေနတဲ့ သံလမ္းကို ေတြ႕လား
ေသြးေခၽြးနဲ႔ ရင္းရတဲ့ အလုပ္ဆိုတာ
သစ္ပင္ေလးတစ္ပင္ စိုက္သလို မလြယ္ကူေပဘူး
အခုမပြင့္လည္း ေရေလာင္းရင္း ေပါင္းသင္ရင္း
ရာသီကို ေစာင့္အံုးေပါ့
သကၠရာဇ္တစ္ခုကို ေသြးေႂကြးအျဖစ္ ခ်န္ထားဖို႔
ဟန္ခ်က္ညီညီ
လည္ေနတဲ့ ဘီးကို အ႐ွိန္မေလ်ာ့လိုက္နဲ႔။
ေနမြန္းသင္
၂၇.၀၄.၀၈
Sunday, April 20, 2008
တေစၦ
အေမွာင္နဲ႔ အသားတက်
သူ႔ကိုယ္သူ မျမင္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ယစ္မူးမႈနဲ႔
ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး ကပ္ၿငိဂ်ိဳးထ
တဂ်စ္ဂ်စ္ ျမည္ေနတဲ့ အာေခါင္ျခစ္သံနဲ႔
ေဟာင္းေလာင္းပြင့္ေနတဲ့ အစာအိမ္ေတြကို
အသားစိမ္းတံုး တစ္တံုးလို အရသာခံ ကၽြတ္ကၽြတ္ကိုက္၀ါးေနပံု
“ဘယ္လက္ျဖင့္ ေသြးခြက္ကို ကိုင္၍
ညာလက္ျဖင့္ မ်က္ရည္ကို ညႇစ္ယူေသာက္ၿမိဳအံ့”
ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ အကုသိုလ္အေမႊးအမွ်င္အထူဆံုးသတၱ၀ါ
ေန၀င္ၿဖိဳးဖ် ေမွာင္က်က် အရိပ္မွာ
မေသမ႐ွင္ တံစို႔ထိုးကင္ထားတဲ့ “ေျမပံု”ေပၚ
မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္ေနတယ္
တေစၦ။ ။
ေနမြန္းသင္
၂၀.၀၄.၀၈
Wednesday, April 16, 2008
တစ္ေယာက္တည္းက်တဲ့ သႀကၤန္
စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔
အခန္းေ႐ွ႕ လာရပ္တဲ့ သႀကၤန္ကို
ခြက္ေစာင္းနဲ႔ ခုတ္မိေတာ့မယ္
ပူလြယ္ကၽြမ္းလြယ္ ခပ္ေဆြးေဆြး ေနရာတခုဆီမွာ။
တူးပို႔ တူးပို႔ ၾကား႐ံုနဲ႔
စိတ္တလွပ္လွပ္ ျမဴးလို႔ ႂကြလို႔
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ေအာင္း၀င္ေနတဲ့ အၫိႇဳ႕ဓာတ္လဲ
ေရစက္ေရေပါက္ေတြ ဆာတယ္။
ပ်င္းေျခာက္ေျခာက္
ေဆးလိပ္ပဲ နင္းကန္ဖြာ
မုန္႔လံုးေရေပၚလဲ မစားရဘူး
ေရစိုအပ်ိဳေတြလည္း မေငးရဘူး
ပိေတာက္ပြင့္ေတြ ဆာတယ္။
တစ္ေယာက္တည္း
သႀကၤန္ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္
ေလွာင္ကန္ထဲက ငါးေတြရဲ႕ ေျဖေဆးတစ္ခြက္
ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ အေပ်ာ္ေတြရဲ႕ ထြက္ေပါက္တစ္ေပါက္
ယဥ္ေက်းမႈမ်က္ရည္ေတြရဲ႕ ကပြဲတစ္ပြဲ
ငါ…အသက္ တစ္ႏွစ္ ႀကီးၿပီလား
တကယ္ မရလိုက္တဲ့ အႏွစ္ တႏွစ္ကိုပဲ ဆာတယ္…။
ေနမြန္းသင္
၁၆.၀၄.၀၈
Friday, April 11, 2008
ဖုန္း
တံခါးကို ပိတ္ထားေပမယ့္
နားကို ပိတ္မထားတတ္ေတာ့ ခက္တယ္
တကိုယ္ေရ မြန္းက်ပ္ေလွာင္ပိတ္လာတဲ့အခါမ်ား
နားတစ္စံုကို မြတ္မြတ္သိပ္သိပ္ နမ္းပစ္လိုက္ရမွ
စကားလံုးေတြ ေရငတ္ေျပတဲ့ေရာဂါ။
အိတ္ကပ္ထဲ၀င္ၿပီး
တက်စ္က်စ္ ကိုက္ခဲေနတဲ့အသံကိုေတာင္
မုန္းလို႔ နာလို႔ မရဘူး
ေခတ္ေရစီးကိုက ရပ္လိုက္တာနဲ႔ လဲၿပိဳသြားႏိုင္တဲ့အ႐ွိန္။
သိမ္ငယ္မႈေတြကို ပထုတ္ပစ္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
လူေ႐ွ႕သူေ႐ွ႕ ထုတ္ႂကြားဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
စကၠန္႔လိုက္ ေ႐ြ႕ေနတဲ့ အံ့မခန္းမႈေတြကို ေထာက္လွန္းဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္
ဒီေန႔ေခတ္မွာေတာ့ တကယ့္အေရးပါတဲ့အရာ။
ကူးလူးဆက္ဆံမႈဆိုတာ
ဂဏန္းေလး ဆယ္လံုးက်က္မွတ္ထား႐ံုနဲ႔
ကမၻာႀကီးတပတ္ လမ္းသလားလို႔ ရႏိုင္တဲ့အျဖစ္
ဒါ…ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ မိလႅာက်ံဳးသမားေတြေတာင္ ရေနၾကတဲ့ အခြင့္အေရး။
ခင္ဗ်ားေရာ
ေန၀င္တာကို ေနာက္ကေန လိုက္ၾကည့္ေနရတဲ့ ေရာဂါကို ခံစားခဲ့ဖူးလား
ဒိုင္ႏိုေဆာေတြ မ်ိဳးျပဳန္းတဲ့ေခတ္မွာ
က်ေနာ့္ ေမေမေနတယ္
ေ၀းကတည္းက
စကားမေျပာရတာ ရက္ေပါင္းႏွစ္ရာ့တစ္ဆယ္။
ေနမြန္းသင္
၁၁.၀၄.၀၈
Friday, March 28, 2008
ကဗ်ာဆရာ ေတာေမွာက္ျခင္း
ျဖစ္ႏိုင္ရင္
ေသနတ္ ပစ္သလို တဒိုင္းဒိုင္း
ကဗ်ာကို ပစ္ထုတ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕
ေရးစရာက ေသာင္းေျခာက္ေထာင္
စိတ္နဲ႔ၿငိတဲ့ စကားလံုးက လက္တဆစ္
အဘိဓမၼာက ခပ္ပါးပါး
ေန႔ကို ညကို ေခါင္းပန္းလွန္ရင္း
မၿပိဳတဲ့ မိုးနဲ႔ ဆက္ၿပီး႐ြာ
စိတၱဇပဲ
အဓိပၸါယ္ငတ္ေနတဲ့ စကားလံုးေတြပဲ
တေန႔ေန႔
ဒေရာေသာပါး လွိမ့္ဆင္းလာတဲ့ ေတာင္က်ေရမွာ
သားေကာင္ကို ပစ္ဖမ္းဖို႔ အာ႐ံုတခ်ိန္ခ်ိန္နဲ႔
ဘာကို ေရးခ်လိုက္ရမွာလဲ
ငါေရးသမွ် ကဗ်ာျဖစ္ခဲ့ရင္
ငါေရးသမွ် ကဗ်ာမဟုတ္ေတာ့ဘူး
ဆိုၿပီး…
ဒဏ္ရာဗရပြဖြက္ထားတဲ့ မုဆိုး
အိမ္ျပန္ခဲ့ၿပီ။
ေနမြန္းသင္
၂၈.၀၃.၀၈
Friday, March 21, 2008
ေတေလတစ္ေကာင္ရဲ႕ ပစၥလကၡတ္ေႏြ
ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး
ငါေမွ်ာ္တလင့္္လင့္ ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ၾကယ္ကေလး
ဖန္ကြဲစေတြရဲ႕ ခၽြင္ကနဲ က်ကြဲသံနဲ႔အတူ
မတ္လရဲ႕ မျပည့္တျပည့္လေရာင္ေအာက္မွာ
ညင္ညင္သာသာ တပ္ဆုတ္သြားပံုက
ငါ့ဘ၀တစ္ခုလံုးထက္ လွတယ္။
“ခြင့္လႊတ္ေပးပါ”ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးတစ္လံုး
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ အသံ
ငါ့ရင္မွာ ပဲ့တင္ထပ္လို႔ မဆံုုးေတာ့ဘူး။
အခ်စ္က
ဘ၀ကို မျဖစ္စေလာက္ေလးပဲ နမ္း႐ႈိက္တယ္
အစြဲအလမ္းကို တက္မက္သူတို႔ရဲ႕ အစဥ္အလာအတိုင္း
ငိုသံကို အျပင္မထြက္ေအာင္ က်ိတ္မ်ိဳခဲ့ရ
အ႐ႈံးအျမတ္ကို မတြက္ခ်က္တတ္ေပမယ့္
ႏွလံုးသားခမ်ာ နလံထဖို႔ အခ်ိန္အေတာ္ ယူရအံုးမယ္။
အဆံုးသတ္မွာ
မင္းလဲ မမွားသလို
ငါလဲ လြမ္းလို႔ လြမ္းဆဲပါပဲ။
အခ်စ္ကို ငတ္မြတ္ၿပီး
ေငြေၾကးကို မသိမ္းသြင္းတတ္တဲ့သူဟာ
ကန္းေနတဲ့ ေတေလေပါ့။
အမွတ္တမဲ့ျဖင့္ ထြက္ခြါသြားခဲ့ပါ
ေၾကေၾကကြဲကြဲ ငါက်န္ခဲ့ပါရေစ။
အလြမ္းမွာ ထုထည္႐ွိၿပီးသား လူက
ေ၀းကြာျခင္းကို ဘာလို႔ လက္မခံရဲရမွာလဲ
ေန႔ေန႔ညည ေဆးလိ္ပ္တစ္လိပ္လို ေလာင္ကၽြမ္းအခ်စ္ကို
ဖြာ႐ႈိက္ေနပါရေစ။
ပင့္သက္တစ္ခ်က္ ႐ႈိက္တိုင္း
ရင္မွာ ျမွားတစ္ခ်က္ စူးပါေစ
ေ၀ဒနာဟာ အေဖာ္ဆိုရင္
ဒီေကာင့္ ႐ွင္သန္မႈဟာ အေမွာင္ည တစ္ညေပါ့။
ပ်ံသန္းသြားပါ
ေ႐ႊေရာင္တလဲ့လဲ့ အနာဂတ္တစ္ခုဆီ
ရဲရဲေတာက္ ပ်ံသန္းသြားခဲ့ပါ
နင့္ေတာင္ပံတစ္စံုနဲ႔ မလံုေလာက္ခဲ့ရင္
ငါ့ခြင့္လႊတ္ျခင္းကိုလဲ ႏႈတ္ယူသြားပါအံုး
မနာက်င္ မခံစားတတ္တဲ့ ရင္ခြင္တစ္ခုပဲ
ေရာ္႐ြက္တစ္႐ြက္လို ငါ့ဆီ ေခၽြခ်ထားခဲ့ပါ။
ၿပီးဆံုးသြားၿပီ
ၿပီးဆံုးသြားၿပီလို႔
ေျခာက္လွန္႔တတ္တဲ့ တေစၦတစ္ေကာင္နဲ႔ ငါ
ေန၀င္ရီတေရာမွာ တဖက္ကမ္းခတ္
အလြမ္းနဲ႔ ေမွာ္ေအာင္ပါရေစ။
ခ်စ္ေသာ မိမိလြင္ေရ
ငါ့ညီမေလးေရ
အလြမ္းက မအ္ိပ္စက္တတ္ဘူးကြဲ႕။
ခ်ိဳၿမိန္ေသာ လမ္းမွာ
ဆာေလာင္ေနေသာ အနမ္းကို ႐ွာေတြ႕ႏိုင္ပါေစ။
ဘ၀က ခါးတယ္ကြဲ႕
ထမင္းလုတ္က အခ်စ္ကို အႏုၾကမ္းစီးႏိိုိင္တယ္ကြဲ႕
သိမ္ငယ္မႈနဲ႔ စီးေနတဲ့ ျမစ္ကို
ဘ၀ရဲ႕ ေတးတစ္ပုဒ္ အျဖစ္
ငါေငးလိုက္ပါတယ္။
ဒီဘ၀ထဲ
မဆံုတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ အဖန္တရာ
လြဲရပါလို၏ အ႐ွင္ဘုရား။
အေသးအမႊား ပြင့္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေလးကအစ
တယုတယ ကိုင္တြယ္ခဲ့တဲ့ လက္ဖ၀ါးႏုကေလးအဆံုး
အားလံုးကို မိုးအျဖစ္ ႐ြာသြန္းလိုက္ပါရဲ႕
ငါ့ပါးျပင္ထက္မွာ။
ခ်စ္ေသာ မိမိလြင္ေရ
ဘ၀ကူးမေကာင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းကို
ဒီမွာပဲ ႐ႈိုက္႐ႈိက္နင့္နင့္ ငိုလိုက္ၾကအံုးစုိ႔
ကမၻာေျမဟာ
ငါတို႔ မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့ ၾကည္ျဖဴပါလိမ့္မယ္။
ၿပီးဆံုးသြားၿပီလို႔
ငါ့ကိုယ္ငါ ေျပာေတာင္ မယံုေတာ့ဘူူး
အခ်စ္ဆိုတာ ဓားထက္ထက္တစ္ေခ်ာင္းပဲလားကြယ္။
အို…တိုက္ခတ္လာေသာ ေလေျပ
အလြမ္းျဖင့္ ေမႊးျမေသာ အရပ္ဆီ
ငါ့အား သယ္ေဆာင္ခဲ့ပါေလ
အခ်စ္ေၾကာင့္ ကြဲ႐ွေနေသာ ႏွလံုးသားျဖင့္
သင့္အား ပူေဇာ္ပါအံ့။
အို…လႈိုင္းျဖင့္ ယစ္မူးေနေသာ ပင္လယ္
သင့္ရဲ႕ အဆံုးအစ မထင္ေသာ သိမ္းပိုက္မႈ၌
ငါ့ ဂူသခ်ိ ၤဳင္းကို ျမဳတ္ႏွံခြင့္ျပဳပါ
ေသြးသားျဖင့္ အတိၿပီးေသာ ပင့္သက္တို႔ျဖင့္
သင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္နက္နဲမႈကို ပို၍ နက္ေမွာင္ေစအံ့။
ဤေတေလသည္
ပစၥကၡတ္ဘံုမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသာ သားေကာင္ ျဖစ္ပါ၏
ထြက္ေပါက္တို႔ျဖင့္ ၾကည္လင္ေနေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလးနေဘး
အပူခိုးတို႔ျဖင့္ ဖံုးေသာ စိ္တ္အား ေဆးေၾကာခြင့္ ျပဳပါ။
အလြမ္း၏ တြန္သံျဖင့္
အေဖာ္မဲ့ ဥၾသငွက္တို႔အား ေတးသီခြင့္ျပဳပါ
ေႏြ၏ ပူေလာင္ျခင္းသည္
ငါ့ ႏွလံုးသား၏ အ႐ွိန္ေၾကာင့္ တြန္႔လိမ္ေနဘိ၏။
ခ်စ္ခဲ့ရပါေသာ
ငါ့ မိမိလြင္ေရ
တကိုယ္ေကာင္းဆန္ဆန္ အလြမ္းေတြနဲ႔
ငါ့ခ်စ္ျခင္းကို အဆိပ္ခတ္လိုက္ပါၿပီ
ကာလ႐ွည္လ်ားေသာ တေန႔ေန႔
နားလည္မႈနဲ႔ ဖံုးပိတ္ထားတဲ့ ငါ့အုတ္ဂူကို ဖြင့္ပါ
ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႔ ျပာလဲ့ေနတဲ့ ပန္းတပြင့္
နင့္ဆံၿမိတ္မွာ ပန္ဖို႔ ငါ့အလြမ္းေတြ ပ်ိဳးထားခဲ့တယ္။
ယေန႔မွ စ၍
အေမွာင္ျဖင့္အတိၿပီးေသာ ေႏြလည္ေခါင္၌
ငါ့အာ့ ဆက္ၿပီး ေမွာင္ခြင့္ျပဳပါေတာ့။
ေနမြန္းသင္
၂၁.၀၃.၀၈
