နာဂစ္

ဒဏ္ရာကို
ဒဏ္ရာလို နာက်င္ခြင့္ မရတဲ့
အဲဲဒီအရပ္ကို
“နာဂစ္” ၀င္ေရာက္လာတယ္။

ေသြး ေခၽြး မ်က္ရည္
အမိုးမဲ့ အကာမဲ့ အိမ္
ခိုကိုးရာမဲ့ ေလျပင္းမွာ ေရအဆင္းမွာ
ဖိတ္စင္ ေလလြင့္ ေၾကမြ
အပိုင္းပိုင္းျပတ္သစ္ပင္လို
ဘ၀ေတြ။

မ်က္ရည္နဲ႔ မလံုေလာက္ေတာ့ဘူး
သံေ၀ဂနဲ႔ ၀န္မမွ်ေတာ့ဘူး
ေသာက ပရိေဒ၀ ဥပယာသ
ငိုသံေတြဟာ ပြဲေတာ္ႀကီးတခုလို
ေလသံ မိုးသံ ၿပိဳလဲသံေတြေနာက္
သန္းေပါင္းမ်ားစြာ
မီးေတာက္ေတြလို ဘ၀ေတြဟာ အဆူ။

“နာဂစ္”ဟာ
ငါတို႔ ေက်ာကို ေတ့ထားတဲ့ စနစ္တစ္ခုလို
႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္း
မ႐ွိမဲ့႐ွိမဲ့ အ၀တ္အစားကို ခၽြတ္ယူသြားတယ္
မ၀တ၀ ဆန္အိုးကို ႐ိုက္ခြဲသြားတယ္
ႏူရာ၀ဲစြဲ လဲရာသူခိုးေထာင္း
ဘ၀နင္းျပားေတြရဲ႕ ျပားခ်ပ္ခ်ပ္ရင္ကို
မိုးေရမွာ ေပါေလာေမ်ာေစဖို႔
နာဂစ္ ၀င္လာတယ္။
နာဂစ္ဟာ
ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ သတၱဳအပိုင္းအစ တစ္ခုလို
အၾကင္နာတရား မ႐ွိတတ္ဘူး
ငတ္ျပတ္ စုတ္ပဲ့ေနတဲ့ ဘ၀အေသေတြအေပၚ
စာနာနားလည္ဖို႔ အသိဉာဏ္မ႐ွိဘူး
နာဂစ္ဟာ
ငိုစရာ ခိုကိုးရာမဲ့နဲ႔ မလံုၿခံဳမႈေတြကို
အ႐ိုးေတြနဲ႔ အတင္းအဓမၼဖံုးဖိဖို႔
နာက်င္စရာကို
နာက်င္စရာလို႔ ထုတ္ေျပာခြင့္မရတဲ့
အဲဒီအရပ္ဆီ
နာဂစ္ ၀င္လာတယ္။

(မုန္တိုင္းဒဏ္ခံရတဲ့ မိသားစုတစ္ခုလို ၀မ္းနည္းမႈနဲ႔ နာက်င္မႈကို က်ေနာ္ ၿပိဳင္တူခံစားေနရပါတယ္)

ေနမြန္းသင္
၀၇.၀၅.၀၈