ျဖစ္ႏိုင္ရင္
ေသနတ္ ပစ္သလို တဒိုင္းဒိုင္း
ကဗ်ာကို ပစ္ထုတ္လိုက္ခ်င္ရဲ႕
ေရးစရာက ေသာင္းေျခာက္ေထာင္
စိတ္နဲ႔ၿငိတဲ့ စကားလံုးက လက္တဆစ္
အဘိဓမၼာက ခပ္ပါးပါး
ေန႔ကို ညကို ေခါင္းပန္းလွန္ရင္း
မၿပိဳတဲ့ မိုးနဲ႔ ဆက္ၿပီး႐ြာ
စိတၱဇပဲ
အဓိပၸါယ္ငတ္ေနတဲ့ စကားလံုးေတြပဲ
တေန႔ေန႔
ဒေရာေသာပါး လွိမ့္ဆင္းလာတဲ့ ေတာင္က်ေရမွာ
သားေကာင္ကို ပစ္ဖမ္းဖို႔ အာ႐ံုတခ်ိန္ခ်ိန္နဲ႔
ဘာကို ေရးခ်လိုက္ရမွာလဲ
ငါေရးသမွ် ကဗ်ာျဖစ္ခဲ့ရင္
ငါေရးသမွ် ကဗ်ာမဟုတ္ေတာ့ဘူး
ဆိုၿပီး…
ဒဏ္ရာဗရပြဖြက္ထားတဲ့ မုဆိုး
အိမ္ျပန္ခဲ့ၿပီ။
ေနမြန္းသင္
၂၈.၀၃.၀၈
Friday, March 28, 2008
ကဗ်ာဆရာ ေတာေမွာက္ျခင္း
Friday, March 21, 2008
ေတေလတစ္ေကာင္ရဲ႕ ပစၥလကၡတ္ေႏြ
ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး
ငါေမွ်ာ္တလင့္္လင့္ ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ ၾကယ္ကေလး
ဖန္ကြဲစေတြရဲ႕ ခၽြင္ကနဲ က်ကြဲသံနဲ႔အတူ
မတ္လရဲ႕ မျပည့္တျပည့္လေရာင္ေအာက္မွာ
ညင္ညင္သာသာ တပ္ဆုတ္သြားပံုက
ငါ့ဘ၀တစ္ခုလံုးထက္ လွတယ္။
“ခြင့္လႊတ္ေပးပါ”ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလးတစ္လံုး
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ အသံ
ငါ့ရင္မွာ ပဲ့တင္ထပ္လို႔ မဆံုုးေတာ့ဘူး။
အခ်စ္က
ဘ၀ကို မျဖစ္စေလာက္ေလးပဲ နမ္း႐ႈိက္တယ္
အစြဲအလမ္းကို တက္မက္သူတို႔ရဲ႕ အစဥ္အလာအတိုင္း
ငိုသံကို အျပင္မထြက္ေအာင္ က်ိတ္မ်ိဳခဲ့ရ
အ႐ႈံးအျမတ္ကို မတြက္ခ်က္တတ္ေပမယ့္
ႏွလံုးသားခမ်ာ နလံထဖို႔ အခ်ိန္အေတာ္ ယူရအံုးမယ္။
အဆံုးသတ္မွာ
မင္းလဲ မမွားသလို
ငါလဲ လြမ္းလို႔ လြမ္းဆဲပါပဲ။
အခ်စ္ကို ငတ္မြတ္ၿပီး
ေငြေၾကးကို မသိမ္းသြင္းတတ္တဲ့သူဟာ
ကန္းေနတဲ့ ေတေလေပါ့။
အမွတ္တမဲ့ျဖင့္ ထြက္ခြါသြားခဲ့ပါ
ေၾကေၾကကြဲကြဲ ငါက်န္ခဲ့ပါရေစ။
အလြမ္းမွာ ထုထည္႐ွိၿပီးသား လူက
ေ၀းကြာျခင္းကို ဘာလို႔ လက္မခံရဲရမွာလဲ
ေန႔ေန႔ညည ေဆးလိ္ပ္တစ္လိပ္လို ေလာင္ကၽြမ္းအခ်စ္ကို
ဖြာ႐ႈိက္ေနပါရေစ။
ပင့္သက္တစ္ခ်က္ ႐ႈိက္တိုင္း
ရင္မွာ ျမွားတစ္ခ်က္ စူးပါေစ
ေ၀ဒနာဟာ အေဖာ္ဆိုရင္
ဒီေကာင့္ ႐ွင္သန္မႈဟာ အေမွာင္ည တစ္ညေပါ့။
ပ်ံသန္းသြားပါ
ေ႐ႊေရာင္တလဲ့လဲ့ အနာဂတ္တစ္ခုဆီ
ရဲရဲေတာက္ ပ်ံသန္းသြားခဲ့ပါ
နင့္ေတာင္ပံတစ္စံုနဲ႔ မလံုေလာက္ခဲ့ရင္
ငါ့ခြင့္လႊတ္ျခင္းကိုလဲ ႏႈတ္ယူသြားပါအံုး
မနာက်င္ မခံစားတတ္တဲ့ ရင္ခြင္တစ္ခုပဲ
ေရာ္႐ြက္တစ္႐ြက္လို ငါ့ဆီ ေခၽြခ်ထားခဲ့ပါ။
ၿပီးဆံုးသြားၿပီ
ၿပီးဆံုးသြားၿပီလို႔
ေျခာက္လွန္႔တတ္တဲ့ တေစၦတစ္ေကာင္နဲ႔ ငါ
ေန၀င္ရီတေရာမွာ တဖက္ကမ္းခတ္
အလြမ္းနဲ႔ ေမွာ္ေအာင္ပါရေစ။
ခ်စ္ေသာ မိမိလြင္ေရ
ငါ့ညီမေလးေရ
အလြမ္းက မအ္ိပ္စက္တတ္ဘူးကြဲ႕။
ခ်ိဳၿမိန္ေသာ လမ္းမွာ
ဆာေလာင္ေနေသာ အနမ္းကို ႐ွာေတြ႕ႏိုင္ပါေစ။
ဘ၀က ခါးတယ္ကြဲ႕
ထမင္းလုတ္က အခ်စ္ကို အႏုၾကမ္းစီးႏိိုိင္တယ္ကြဲ႕
သိမ္ငယ္မႈနဲ႔ စီးေနတဲ့ ျမစ္ကို
ဘ၀ရဲ႕ ေတးတစ္ပုဒ္ အျဖစ္
ငါေငးလိုက္ပါတယ္။
ဒီဘ၀ထဲ
မဆံုတဲ့ အခ်စ္နဲ႔ အဖန္တရာ
လြဲရပါလို၏ အ႐ွင္ဘုရား။
အေသးအမႊား ပြင့္ခဲ့တဲ့ ေန႔ရက္ေလးကအစ
တယုတယ ကိုင္တြယ္ခဲ့တဲ့ လက္ဖ၀ါးႏုကေလးအဆံုး
အားလံုးကို မိုးအျဖစ္ ႐ြာသြန္းလိုက္ပါရဲ႕
ငါ့ပါးျပင္ထက္မွာ။
ခ်စ္ေသာ မိမိလြင္ေရ
ဘ၀ကူးမေကာင္းတဲ့ ခ်စ္ျခင္းကို
ဒီမွာပဲ ႐ႈိုက္႐ႈိက္နင့္နင့္ ငိုလိုက္ၾကအံုးစုိ႔
ကမၻာေျမဟာ
ငါတို႔ မ်က္ရည္ေတြကိုေတာ့ ၾကည္ျဖဴပါလိမ့္မယ္။
ၿပီးဆံုးသြားၿပီလို႔
ငါ့ကိုယ္ငါ ေျပာေတာင္ မယံုေတာ့ဘူူး
အခ်စ္ဆိုတာ ဓားထက္ထက္တစ္ေခ်ာင္းပဲလားကြယ္။
အို…တိုက္ခတ္လာေသာ ေလေျပ
အလြမ္းျဖင့္ ေမႊးျမေသာ အရပ္ဆီ
ငါ့အား သယ္ေဆာင္ခဲ့ပါေလ
အခ်စ္ေၾကာင့္ ကြဲ႐ွေနေသာ ႏွလံုးသားျဖင့္
သင့္အား ပူေဇာ္ပါအံ့။
အို…လႈိုင္းျဖင့္ ယစ္မူးေနေသာ ပင္လယ္
သင့္ရဲ႕ အဆံုးအစ မထင္ေသာ သိမ္းပိုက္မႈ၌
ငါ့ ဂူသခ်ိ ၤဳင္းကို ျမဳတ္ႏွံခြင့္ျပဳပါ
ေသြးသားျဖင့္ အတိၿပီးေသာ ပင့္သက္တို႔ျဖင့္
သင့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္နက္နဲမႈကို ပို၍ နက္ေမွာင္ေစအံ့။
ဤေတေလသည္
ပစၥကၡတ္ဘံုမွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေသာ သားေကာင္ ျဖစ္ပါ၏
ထြက္ေပါက္တို႔ျဖင့္ ၾကည္လင္ေနေသာ စမ္းေခ်ာင္းေလးနေဘး
အပူခိုးတို႔ျဖင့္ ဖံုးေသာ စိ္တ္အား ေဆးေၾကာခြင့္ ျပဳပါ။
အလြမ္း၏ တြန္သံျဖင့္
အေဖာ္မဲ့ ဥၾသငွက္တို႔အား ေတးသီခြင့္ျပဳပါ
ေႏြ၏ ပူေလာင္ျခင္းသည္
ငါ့ ႏွလံုးသား၏ အ႐ွိန္ေၾကာင့္ တြန္႔လိမ္ေနဘိ၏။
ခ်စ္ခဲ့ရပါေသာ
ငါ့ မိမိလြင္ေရ
တကိုယ္ေကာင္းဆန္ဆန္ အလြမ္းေတြနဲ႔
ငါ့ခ်စ္ျခင္းကို အဆိပ္ခတ္လိုက္ပါၿပီ
ကာလ႐ွည္လ်ားေသာ တေန႔ေန႔
နားလည္မႈနဲ႔ ဖံုးပိတ္ထားတဲ့ ငါ့အုတ္ဂူကို ဖြင့္ပါ
ခြင့္လႊတ္ျခင္းနဲ႔ ျပာလဲ့ေနတဲ့ ပန္းတပြင့္
နင့္ဆံၿမိတ္မွာ ပန္ဖို႔ ငါ့အလြမ္းေတြ ပ်ိဳးထားခဲ့တယ္။
ယေန႔မွ စ၍
အေမွာင္ျဖင့္အတိၿပီးေသာ ေႏြလည္ေခါင္၌
ငါ့အာ့ ဆက္ၿပီး ေမွာင္ခြင့္ျပဳပါေတာ့။
ေနမြန္းသင္
၂၁.၀၃.၀၈
Saturday, March 15, 2008
သူလိုကိုယ္လိုမ်ားႏွင့္ စကားမ်ားျခင္း
မ်က္ရည္ေပါက္ေပါက္က်ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကို
ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ ရယ္ျခင္းဖြဲ႕မလဲ
ႏွလံုးသား႐ွိသူတိုင္
ခံစားရသမွ် နာက်င္ဖူးလိမ့္မယ္။
ဗဟုယဥ္္ေက်းမႈကို ေတြးမိတိုင္း
အိပ္ေရးမ၀တဲ့ ဘ၀ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမလဲ
ဒီမွာ
လူဟာ လူလို အသက္႐ွင္ဖို႔
လူဟာ လူလို အသက္မ႐ွဴရဘူး
ထူးဆန္းေထြလာ ၿမိဳ႕ႀကီးထဲမွာ
စိတ္တေပါက္ လႊတ္ခ်လိုက္တိုင္း
ေသြးတစ္ေပါက္ ခါးသက္တယ္။
ေက်နပ္တတ္ရင္ေတာ့
သူလိုကိုယ္လို မ်က္ရည္က်လုိက္ပါ
နက္နက္နစ္ေအာင္ တူးတိုင္း
ဘ၀ဟာ ဆားမပါေတာ့ဘူး
အဆင္ေျပသလို ဆိုတာေတြနဲ႔
အခု ခင္ဗ်ား လြယ္ထားတဲ့ အဥခြံမွာ အကာခ်ည္းသက္သက္
စိတအနာဆိုတာ
က်င္လည္ရတဲ့ အေနအထားအလိုက္ အႏုအရင့္ကြဲမယ္။
ဆိုလိုတာ စကားအသစ္အဆန္းေတြ မဟုတ္ဘူး
ပစ္စလခတ္ ႐ြဲ႕ေနတဲ့ အေတြးကို
ပစ္စလခတ္ ေ႐ႊ႕ပစ္လိုက္ဖို႔ပဲ။
ေနမြန္းသင္
၁၅.၀၃.၀၈
Tuesday, March 11, 2008
ခရီးသြား
ကႏၲာရဆန္ဆန္
ၿမိဳ႕ေတြက ငါ့ကို ျဖတ္စီးသြားတယ္
႐ႈေမွ်ာ္ခင္းေတြ ေသြ႕ေျခာက္ေနတဲ့ အရပ္မွာ
ေက်ာက္တုံးတစ္တံုးလို ငါ
လြတ္က်ခဲ့…
ေၾကကြဲခဲ့…
မသိမ္းပိုက္ႏိုင္တဲ့ ေတာင္ကုန္းေလးကို
ရထားတစ္စီးလို စီးတုန္း
အ႐ြယ္ေတြ
ငွက္တစ္အုပ္လို အေ၀းကို ျဖတ္ပ်ံသြားတယ္
ေႏွာင္တဲ့ႀကိဳးနဲ႔
ေန၀င္ခ်ိန္ကိုပဲ လွလွပပ ေငးလိုက္ရေတာ့မလား…
ရင္တလွပ္လွပ္ဆာေနတဲ့ ေခ်ာင္းေကာေလးလို
ႏွစ္သိမ့္မႈကို မြတ္တသိပ္
အရပ္၀န္းတစ္ခုဆီ အေငးမွာ
မ်က္၀န္းေတြ ျမဴေတြ ဆိုင္းတယ္။
ေနမြန္းသင္
၁၁.၀၃.၀၈
Subscribe to:
Posts (Atom)
