ငါ့အေရခြံကုိ လာမခၽြတ္နဲ႔
ေဟာဒီေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲလူေတြ
႐ႊဲ႐ႊဲစုိေအာင္နစ္မြန္းေနတာ
ငါျမင္ႏူိင္ေသးတယ္
ငါမမူးေသးဘူး။
တေစၦလုိလုိ သရဲလုိလုိ
ငါ့အာရုံကုိ လာမေႏွာက္နဲ႔
ငါ့ေသြးေၾကာေတြ တဆတ္ဆတ္ခုန္ေနတာ
ခါးသီးမွဳနဲ႔ မ်က္လုံးေတြ တ၀င္း၀င္းေတာက္ေနၾကတာ
ငါသိေသးတယ္
ငါမမူးေသးဘူး။
ငါ့ဧရာ၀တီေရ
မင့္မ်က္ေရ တသြင္သြင္စီးေနတာကုိ
မင့္အလွဂုဏ္ကေလး သိမ္ငယ္ေနရတာကုိ
ငါျမင္ေနရတုန္းပါ
ငါမမူးေသးဘူး။
ခ်စ္လွစြာေသာ ဘ၀တူေတြေရ
မင္းအျပန္ကုိ ေညာင္ညိဳရိပ္က ေစာင့္ေနတုန္းပါ
မင္း၀င္သြားတဲ့ နံရံအျမင့္ႀကီးလဲ နီၿမဲနီေနတုန္းပါ
ဗေလာင္ဆူေနတဲ့ မိသားစုရင္ဘတ္ေတြကုိလဲ
ငါၾကားၿမဲၾကားေနရတုန္းပါ
ငါမမူးေသးဘူး။
ဘ၀ဆုိတာ
တုိက္ပြဲ၀င္ရင္း ခ်ဳိၿမိန္ေနတဲ့ အရသာတမ်ဳိးလုိ႔
အဲဒီလုိလဲ ငါအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိႏူိင္ေသးရဲ႕
ဘယ္ေတာ့မွ
ဘယ္ေတာ့ - - - ဘယ္ေတာ့ - - - မွ
ေဟာဒီၿမိဳ႕ႀကီး မုိးမလင္းေသးသေ႐ြ႕
ငါ မူးကုိ မမူးေသးဘူး ။ ။
ေနမြန္းသင္
၁၁.၁၁.၀၇
ထီးဆုိင္ရဲ႕သီခ်င္းကုိခံစားမိရာမွ
ေပါက္ဖြားလာတဲ့ စကားလုံးအပုိင္းအစေတြပါ။
3 comments:
ဲတကယ္ထိတယ္
ေကာင္းလိုက္တဲ့စာ
"ငါ့ဧရာ၀တီေရ
မင့္မ်က္ေရ တသြင္သြင္စီးေနတာကုိ
မင့္အလွဂုဏ္ကေလး သိမ္ငယ္ေနရတာကုိ"
စာသားေတြ အရမ္းမိုက္တယ္ဗ်ာ။
ငါ မမူးေသးဘူး။ ငါမမူးေသးဘူး။ ပုလင္းထဲက အရက္ေတြ မခန္းေသးသေရြ ့ေတာ့။...အဲေလ..မႏၱေလးက်ံဳးေရ မခမ္းေသးသေရြ ့ေတာ့။ :-D
Post a Comment