ဒီေန႔ေတာ့
အေဆာင္ေ႐ွ႕က ျမက္ခင္းေလးနဲ႔
ဒီဇင္ဘာႏွင္းပြင့္ေတြအေၾကာင္းပဲ ေတြးေတာ့မယ္။
စိတ္ကို ဒံုးဒံုးခ်ၿပီး
လမ္းမတကာ ေရာက္ရာေပါက္ရာ
ကိုယ္နဲ႔စိတ္ကို လႊတ္ေက်ာင္းၾကည့္ေပမယ့္
ကားေရာင္စံုေတြ ျမင္ရတိုင္း
အေတြးမွာ…
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဘ၀ေတြ ျမင္ရတိုင္း
အေတြးမွာ…
ေျပးေဆာ့ေနတဲ့ ကေလးေတြကို ျမင္ရတိုင္း
အေတြးမွာ…
ပဲ့တင္သံလို ႐ိုက္ခတ္လာတဲ့ အမိေျမဆီ
မတူညီတာေတြပဲ “စံ”တစ္ခုအျဖစ္ ၀င္ေရာက္လာတယ္
ဟူး…
မေတြးေတာ့ဘူးဆိုမွ
ေမာတယ္။
ေခတ္နဲ႔အညီ ေမ်ာပါေနတဲ့ စိတၱဇတစ္မ်ိဳးေပါ့
ေရဒီယိုနားေထာင္ရတာနဲ႔
သတင္းေတြ စံုစမ္းရတာနဲ႔
ဒီေရလို တက္လိုက္က်လိုက္
စိတ္ေတြ
တေန႔မွ အစာ၀တယ္လို႔ မ႐ွိဘူး။
ေနမြန္းသင္
၁၀.၁၂.၀၇
3 comments:
စိတ္ေတြ
တေန႔မွ အစာ၀တယ္လို႔ မ႐ွိဘူး။
ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။
ေခတ္နဲ႔အညီ ေမ်ာပါေနတဲ့ စိတၱဇတစ္မ်ိဳးေပါ့
ေရဒီယိုနားေထာင္ရတာနဲ႔
သတင္းေတြ စံုစမ္းရတာနဲ႔
ဒီေရလို တက္လိုက္က်လိုက္
စိတ္ေတြ
တေန႔မွ အစာ၀တယ္လို႔ မ႐ွိဘူး။
ဒီၤတစ္ပိုဒ္ေလးေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္
အစ္ကိုေရ
စိတ္အစာက ဘယ္ေတာ႔မွရယ္ ၀တယ္မရွိဘူးေနာ္
စိတ္ေတြ
တေန႔မွ အစာ၀တယ္လို႔ မ႐ွိဘူး။
က်ေနာ္လည္းဘဲ အဲဒီလို
Post a Comment