ရွာပုံေတာ္

မနက္လင္းတုိင္း
ရထားတဲ့ လူ႔အျဖစ္ကုိေတြးရင္း
မ်က္ႏွာသစ္ေရဟာ မေအးဘူး
ပြြါးတဲ့တရားဟာ မၿငိမ္းဘူး။

ဘာေတြျဖစ္လုိ႔ ျဖစ္ေနၿပီလဲ
ေဗာဓိေညာင္ေတြ ေ၀ေ၀စည္တဲ့အရပ္မွာ
ေဗာဓိရြက္ေတြ သဲသဲလွဳပ္ေႀကြေနၿပီ
အပူရွိန္က ျပင္းေတာ့
သစ္ပင္ေတြလုိ ဘ၀ေတြက မစိမ္းဘူး။

လူသားအျဖစ္ဟာ ရသာရွိပုံပဲ
က်မ္းစာေတြနဲ႔ေတာ့ တျခားစီ
ကံၾကမၼာဟာ ဒီအရပ္၀န္းမွာပဲ ကြက္ၾကားပူတယ္။

ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး
သားသည္အေမက သားကုိရုိက္လုိ႔
သားသည္အေမကုိ ေလာကဓံကရုိက္လုိ႔
ေလာကဓံကုိ ေခတ္ကရုိက္လုိ႔
ေခတ္ကုိ “လူတစ္စု”ကရုိက္လုိ႔
ငါတုိ႔ဟာ လူသားေတြပါ
ငါတုိ႔ရွာခဲ့တာ ႏွင္တံေတြ မဟုတ္ဘူး
ငါတုိ႔ရခဲ့တာ ထမ္းပိုးေတြ။ ။

ေနမြန္းသင္
၆.၁၀.၀၇