“ဘာကုိျပစ္ရွာပုံမွာလဲ…တရားခံရင္းဟာ ဘယ္သူလဲ…ကုိယ္ေလ စဥ္စားမရႏူိင္တုိင္း…နံရံကုိ လက္သီးနဲ႔ထုိးမိတယ္…”
နာက်င္မွဳေတြ မ်ားလာတုိင္း မေက်နပ္မွဳေတြ မ်ားလာတုိင္း နံရံကုိ တရားခံအျဖစ္ ရုိးစြပ္ရင္း ငါတုိ႔လက္သီးေတြ ေသြေျခဥခဲ့ရေပါင္းမ်ားၿပီ၊ မ်ဳိသိပ္ထားခဲ့တာေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ၊ အလိမ္အညာခံခဲ့ရတာေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ၊ မ်ဳိးဆက္ေတြ တဆက္ၿပီးတဆက္၊ ဖိႏိွပ္မွဳေတြ တဆက္ၿပီးတဆက္၊ အလင္းေရာင္ကုိရွာသူတုိင္း ယုံၾကည္မွဳကလြဲလုိ႔ အေမွာင္ေတြပဲ တရစပ္၊ ဘ၀ကုိ ဘ၀လုိခ်စ္ျမတ္ႏူိးသူတုိင္း အမွန္တရားကုိ အမွန္တရားလုိရွာေဖြသူတုိင္း လြတ္လပ္မွဳကုိ လြတ္လပ္မွဳလုိျမတ္ႏူိးသူတုိင္း အခ်ိန္ရွိတုိင္း ခံစားရတယ္၊ ေတြးမိတုိင္း နာက်င္ရတယ္၊ လူသားဘ၀ဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ ဒီေနရာေလးမွာပဲ ကြက္ၾကားေမွာင္ေနရတာလဲ၊ ငါတုိ႔ရွာခဲ့တာ လူ႔ဘ၀စစ္စစ္၊ ငါတုိ႔ရခဲ့တာ မြမ္းက်ပ္ေနတဲ့ဖိႏွိပ္မွဳ အညွာတာကင္းမဲ့တဲ့ရက္စက္မွဳ လက္တဆုပ္စာလူတစ္စုရဲ့ အာဏာနဲ႔စည္းစိမ္ေပၚ မက္ေမာဖက္တြယ္မွဳ၊ လူသားဟာ သတၱ၀ါေတြထဲမွာ အႀကီးျမတ္ဆုံးနဲ႔တန္ဘုိးအရွိဆုံးတဲ့၊ ငါတုိ႔ဘ၀ေတြဟာ လူ႔ဘ၀စစ္စစ္ကုိပုိင္ဆုိင္ရတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ အနာဂါတ္ကုိရွာရင္း လမ္းေပ်ာက္လုိ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မွဳကုိရွာရင္း နာက်င္လုိ႔ လြတ္ေျမာက္မွဳကုိရွာရင္း ေလွာင္ပိတ္လုိ႔။
“မ်ဳိသိပ္ထားတဲ့ နာက်င္မႈ…သုိသိပ္ထားတဲ့ မေက်နပ္မွဳ….တခါေပါက္ကြဲမွ စိတ္ေျပမယ္…”
ေတြးတုိင္းေတြးတုိင္း ဒီေရလုိတရိပ္ရိပ္တက္လာတဲ့ မေက်နပ္မွဳေတြနဲ႔ ယဥ္ေက်းတယ္ဆုိတဲ့ ငါတုိ႔အသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ အေသးအမႊားအျဖစ္ကေလးကစၿပီး တေယာက္ကုိတေယာက္ ရန္သူလုိ ဆက္ဆံတတ္ခဲ့ၿပီ၊ ဘာသာတရားရဲ႕စစ္မွန္တဲ့ၿငိမ္းခ်မ္းမွဳဟာ ငါတုိ႔အေပၚ မလႊမ္းမုိးႏူိင္ေတာ့တဲ့အဆုံး ငါတုိ႔ဟာ အရုိင္းေတြလုိ လူကုိလူလုိ မၾကည့္မျမင္တတ္ေတာ့ ေလာကပါလတရားကုိ အေလးထားစရာလုိမျမင္ေတာ့ လူ႕က်င့္၀တ္ေတြဟာ ပရိေယသန၀မ္းေရးအၾကားမွာ ဖုတ္လွဳိက္ဖုတ္လွဳိက္။
“ဘာကုိျပစ္ရွာပုံမွာလဲ…တရားခံရင္းဟာ ဘယ္သူလဲ…”
ၾကည့္တတ္ရင္ တရားခံဟာငါတုိ႔ေရွ႕မွာ၊ ျမင္တတ္ရင္ျမင္လုိက္စမ္းပါ၊ ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့နံရံကုိ ပိတ္ထုိးလုိက္စမ္းပါ၊ ငါတုိ႔ဘ၀ေတြ ခၽြတ္ခ်ဳံက်ခဲ့တာ ငါတုိ႔မ်ဳိးဆက္ေတြ လူစဥ္မမွီခဲ့တာ ငါတုိ႔ေရေျမေတြ ႏြမ္းက်င္ေျခာက္ေသြ႕ခဲ့ရတာ အဲဒီယူနီေဖာင္း၀တ္ေတြေၾကာင့္၊ တရားခံဟာ ငါတုိ႔ေရွ႕မွာ၊ ဘာကုိမွအျပစ္ရွာစရာမလုိေတာ့ေအာင္ တရားခံဟာ ငါတုိ႔ေရွ႕မွာ။
“မ်ဳိသိပ္ထားတဲ့ နာက်င္မွဳ…သုိသိပ္ထားတဲ့ မေက်နပ္မွဳ…တခါေပါက္ကြဲမွ စိတ္ေျပမယ္…နံရံကုိ လက္သီးနဲ႔ထုိးမိတယ္”
နင္းခံရတဲ့စပါးဟာ သန္သတဲ့၊ ဘ၀ရဲ့အဓိပၸါယ္ကုိရွာတုိင္း လူသားအျဖစ္ကုိ နက္နက္ရွဳိင္းရွဳိင္းေတြးမိတုိင္း နာက်င္မွဳေတြပဲရခဲ့ေပါင္းမ်ားေတာ့ ငါတုိ႔ဟာ အလုိလုိပဲ ပုန္ကန္တတ္ လာတယ္၊ လူသားဟာ သူ႔ရဲ့ရပုိင္ခြင့္ကုိေတာင္းဆုိဖုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ၀န္မေလးဘူးဆုိတာ လက္ေတြ႔ျပတတ္လာတယ္၊ အုံၾကြမွဳေတြတုိင္း ငါတုိ႔ရဲ့အသက္ေသြးေတြနဲ႔ စေတးခဲ့ေပါင္းလဲမ်ားၿပီ၊ နာနာက်င္က်င္ပဲ အရသာရွိလုိက္အုံး၊ မဆုံးေသးတဲ့တုိက္ပြဲဟာ ငါတုိ႔ရဲ႕လက္ထဲမွာရွိတယ္၊ ေရာမၿမိဳ႕ႀကီးေတာင္ျပာက်ေသးတာပဲ၊ ငါတုိ႔ရဲ႕စြမ္းအားဟာ ငါတုိ႔ရဲ႕ညီညြတ္မွဳနဲ႔ ငါတုိ႔ရဲ႕ယုံၾကည္မွဳ၊ လူသားဘ၀ရဲ႕လြတ္လပ္ခြင့္ကုိ ငါတုိ႔ ျမတ္ျမတ္ႏူိးႏူိးယုံၾကည္ေနသေရြ႕ ငါတုိ႔ရဲ႕တုိက္ပြဲဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မက်ရွဳံးေသးဘူး ။ ။
ေနမြန္းသင္
၁၂-၁၀-၀၇
No comments:
Post a Comment