တစ္ေယာက္က ဆိုတယ္
ဘ၀ဆိုတာ
တစ္ဘ၀လံုး ကုန္း႐ုန္း႐ွာလည္း
ဒီဘ၀မွာျဖင့္ ေတြ႕မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။
တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္
ဘ၀အရသာဆိုတာ
ေသြးနဲ႔ ေခၽြးနဲ႔ ရင္းၿပီး ႐ွာခဲ့ရတာေတာင္
မ်က္ရည္စက္ေတြပဲ ေတြ႕ရတယ္တဲ့။
တစ္ေယာက္က ဆိုတယ္
ဘ၀အရသာဆိုတာ
ငါတို႔ရဲ႕ ပရိေယသနၾကားမွာ
ရရစားစား ေၾကြမြသြားၿပီတဲ့။
ေနာက္တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္
ဘ၀အရသာဆိုတာ
ၾကားသာၾကားဖူးၿပီး
မစားဘူးလိုက္တဲ့ အရသာတစ္မ်ိဳးတဲ့။
ေနာက္ဆံုး တစ္ေယာက္က ေျပာတယ္
ဘ၀ဆိုတာ
အခြံႏႊာထားတဲ့ သစ္သီးတစ္လံုး မဟုတ္ဘူး
အခိုးသတ္ထားတဲ့ ဦးေႏွာက္တစ္ခု မဟုတ္ဘူး
လက္ေပးသင္ထားတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္ မဟုတ္ဘူး
လူလူခ်င္း မၾကည့္ရဲ႕ အေၾကာက္တရား မဟုတ္ဘူး
ခံစားခ်က္အသိုးေတြ စားေနရတဲ့ လူမမာ မဟုတ္ဘူး
စကားမေျပာတတ္တဲ့ ငအ မဟုတ္ဘူး
ေျပာတိုင္းယံုတတ္တဲ့ ပံုျပင္ထဲက ေ႐ႊက်ား မဟုတ္ဘူး
မဟုတ္ဘူး
မဟုတ္ဘူး
မဟုတ္ဘူး...တဲ့။
အဲဒီလိုနဲ႔
ရထားတဲ့ ဘ၀ေလးကို ေပါင္းသင္ရင္း ေျမဆြရင္း
ဘ၀ေတြ တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ပြတ္တိုက္ဖန္မ်ားလာတဲ့အခါ
မိုးႀကိဳးပစ္က်သလို ၀ုန္းကနဲ ဂ်ိန္းကနဲ
ဘ၀ေတြ ထေပါက္ကြဲၾကေရာ…။
ေနမြန္းသင္
၂၀.၁၀.၀၇
No comments:
Post a Comment